Λάδι και νερό......
Τα γεγονότα τρέχουν με ταχύτητα φωτός πριν προλάβεις να αφομοιώσεις την μια πληροφορία έρχεται η επόμενη μετά από λίγο. ξεκινώντας να γράψω αυτό το άρθρο είχα στο μυαλό μου το τελευταίο τρομοκρατικό χτύπημα στην Νίκαια της Γαλλίας, εκείνη την στιγμή έγινε και το πραξικόπημα στην Τουρκία οπότε τώρα πρέπει να δούμε και αυτό το περιστατικό. Δεν γράφω ούτε σαν ειδικός αναλυτής, ούτε σαν κάποιος περισπούδαστος περί των γεωπολιτικών θεμάτων, προσωπικές απόψεις εκθέτω πιο πολύ ως τροφή για συζήτηση και όχι για να κάνω τον έξυπνο ή τον ξερόλα.
Θα ξεκινήσω απ' το τραγικό συμβάν στην Γαλλία. Τα πράγματα έχουν γίνει εξαιρετικά επικίνδυνα, η Ευρώπη όπως την ξέραμε αρχίζει να αλλάζει και πολύ φοβάμαι ότι ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή. Σε καμία περίπτωση δεν αθωώνω τους Γάλλους για αυτά που έχουν κάνει στις χώρες της βορείου Αφρικής, κατά κύριο λόγο, τις εποχές που αυτοί ήταν αποικιοκρατική δύναμη στις εν λόγο περιοχές. Ίσα ίσα που οι ευθύνες που έχουν είναι βαρύτατες κι όπως λέει και θυμόσοφος λαός μας, όποιος χέζει στην θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι.
Μόνοι τους εξέθρεψαν το μίσος και τον φανατισμό σε αυτούς τους λαούς και τώρα σε ένα βαθμό θερίζουν αυτά που έσπειραν. Επειδή όμως το νόμισμα έχει πάντα δύο όψης, αυτή είναι η μία όψη του προβλήματος, η πιο απλή, υπάρχει κι άλλη όμως που είναι πιο τραχιά και δύσκολη στην αντιμετώπιση. Ο άνθρωπος αυτός που άρπαξε ένα φορτηγό και άρχισε να πατά αδιακρίτως ανθρώπους, ήταν μόλις 31 χρονών και πατέρας ό ίδιος τριών παιδιών, ούτε αποικιοκρατίες είχε γνωρίσει ούτε δουλείες ούτε τίποτα, μάλιστα ήταν και Γάλλος πολίτης ισότιμος με όλους τους άλλους Γάλλους πολίτες.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν που μεγάλωσε σε μια ευρωπαϊκή χώρα δε μπόρεσε ποτέ να αφομοιωθεί στην ευρωπαϊκή κοινωνία, το μαύρο πέπλο της θρησκείας του, δεν τον άφησε να δει τα παιδιά του να μεγαλώνουν. Πόσο αρρώστια πρέπει να έχεις μέσα στην ψυχή σου όταν πατάς μικρά παιδιά με ένα φορτηγό, όταν μάλιστα είσαι κι εσύ πατέρας??? Είναι κάτι το αδιανόητο, τουλάχιστον για εμάς που θεωρούμε τον εαυτό μας πολιτισμένο. γιαυτούς όμως αυτό δεν είναι αδιανόητο, αλλά αυτονόητο, έτσι μεγαλώνουν τα παιδιά τους, με μίσος για κάθε τι εκτός ισλάμ, τα μεγαλώνουν για να γίνουν μια μέρα μάρτυρες κι αυτοί, για χάρη του προφήτη.
Αυτά όλα αποτελούν μια θλιβερή διαπίστωση που πρέπει να βάλει σε βαθιά περισυλλογή όλους αυτούς που είναι υπέρ της πολυπολιτισμικότητας και του αχταρμά, μόνη πατρίδα μας η γη και πέη κυανόχρωμα. Ότι και να γίνει, ότι και να κάνεις, το λάδι με το νερό δεν μπορεί ποτέ να γίνει ένα ομοιογενές μίγμα, ΠΟΤΕ. Όσο και να το ανακατέψεις ότι τρόπο και να βρεις. Κι αυτό κατά την γνώμη μου είναι και το σωστό. Υπάρχουν κάποια πράγματα που κολλάνε μεταξύ τους και άλλα πάλι όχι, το ισλάμ δε μπορεί και δε πρέπει να έχει καμία θέση στην Ευρώπη και δε μιλώ από θρησκευτικής άποψης μόνο, αλλά και από άποψη μιας ευρύτερης κουλτούρας.
Είμαι ο τελευταίος που θα αγιοποιήσω τον Χριστιανισμό και οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, άλλωστε και σαν άνθρωπος είμαι της άποψης ότι οι θρησκείες δεν έχουν και πολύ μεγάλη σχέση με τον Θεό κι αυτό γιατί οι δομή τους έγινε από ανθρώπους, αν η δομή είχε γίνει απευθείας απ' τον Θεό τότε δε θα υπήρχαν 850 θρησκείες και παραθρησκείες, αλλά μία, αφού κι ο θεός ένας είναι.
Παρόλα αυτά, ο Χριστιανισμός αυτές τις παιδικές ασθένειες τις πέρασε πολύ παλιά, έπρεπε πρώτα βέβαια να γίνουν αρκετοί βανδαλισμοί, να γίνουν σταυροφορίες, να γίνουν ένοπλες ιεραποστολές, να γίνουν σφαγές επί σφαγών και να καούν πολλές μάγισσες, για να φτάσουμε πλέον και να μιλάμε για μια καθαρά πνευματική και ελεύθερη θρησκεία, όπως είναι ο χριστιανισμός σήμερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και αιρέσεων.
Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το ισλάμ το οποίο βιώνει έναν αιώνιο μεσαίωνα. Το ωραίο της υπόθεσης πιο είναι? Ότι το ισλάμ στα πρώτα χρόνια ήταν απείρως πιο προοδευτικό απ' ότι σήμερα, μη ξεχνάμε τη έντονη ενασχόληση των Αράβων με την αστρονομία και τα μαθηματικά, η λέξη άλγεβρα είναι αραβική, καθώς και την έντονη αγάπη τους στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, στοχαστές και επιστήμονες, πολλά αρχαία χειρόγραφα σώθηκαν από Άραβες τα πρώιμα χρόνια του ισλάμ. Μετά τα πράγματα άλλαξαν, επικρατώντας η θεωρία του Αμπού Μπάκρ, που ήταν πιο σκληροπυρηνικός, το ισλάμ έγινε μια θρησκεία που έκανε μότο, το κατακτήσατε την γη διά πυρός και σιδήρου.
Δυστυχώς σήμερα 1200-1300 χρόνια μετά βρίσκονται όχι απλά στο ίδιο σημείο αλλά ίσως και σε χειρότερο κι αυτό γιατί βιώνουν τον μεσαίωνα στον 21ο αιώνα, μαθήτευσαν σε ευρωπαϊκά σχολεία και όμως δε μπόρεσε να τρυπήσει το μπετό του μυαλού τους, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Βολταίρος, ο Δάντης ή ο Νίτσε. Δεν μπόρεσε κανενός είδους φιλοσοφία από αυτές που έβγαλαν τον κόσμο απ τις σπηλιές και τον οδήγησαν να κοιτάξει στα μάτια τον Θεό και να ζητήσει απαντήσεις, να τους κάνει να βγάλουν από τα μάτια τους το Κοράνι, που λειτουργεί ως παρωπίδα, ώστε να τους δείχνει ένα και μόνο δρόμο, τον θάνατο και πολύ περισσότερο τον δικό τους τον θάνατο.
Αυτό νομίζω είναι και το πιο συγκλονιστικό από όλα, να μπορεί να σε κάνει ένα βιβλίο, μερικά κομμάτια χαρτί ενωμένα μεταξύ τους δηλαδή, να πας και να θυσιάσεις την ζωή σου για το τίποτα, να πιστεύεις ότι θα βρεις στον άλλο κόσμο παρθένες και πιλάφι και να αφήνεις αυτόν τον κόσμο που έχεις ήδη οικογένεια, δουλειά, φίλους κλπ. Είπαμε όμως αδιανόητο για μας, αυτονόητο για αυτούς. Γιαυτό το καλύτερο είναι μακριά κι αγαπημένοι, κάτσε στην πατρίδα σου μεγάλε που έχετε όλοι τα ίδια πιστεύω και τα ίδια χάλια και κάντε ότι καταλαβαίνετε. Πλακωθείτε μεταξύ σας και πηγαίνετε στον άλλο κόσμο να φάτε ατζέμ πιλάφι, να πηδάτε παρθένες και να φουμέρνετε αργιλέ, εμάς αφήστε μας ήσυχους να κάνουμε ότι μας κόβει το ξερό μας. Όποιος είναι υπέρ της πολυπολιτισμικότητας και του τουρλουμπουκίου, μπορεί να διαλέξει μια από αυτές τις χώρες και να πάει, αν τον δεχτούν βέβαια, γιατί αυτοί δεν είναι υπέρ της ποικιλομορφίας, εκτός κι αν νομίζουν κάτι μικιούδες που είδαν χαρά στα σκέλια τους από διάφορους σκουρόχρωμους νεαρούς ότι και στις πατρίδες τους είναι έτσι τα έθιμα, αν το νομίζουν είπαμε, πεδίο δόξης λαμπρό, διαβατήριο και εισιτήριο για Πακιστάν χωρίς επιστροφή.
Το δεύτερο κανόνι έσκασε δίπλα μας, πριν λίγες ώρες, αν και είναι πολύ νωρίς για να βγει κάποιο συμπέρασμα,(αν και βρωμάει λίγο η υπόθεση όπως στην Ρωσία το 91’που έγινε ο Γιέλτσιν ήρωας απ’ το πουθενά, θα δούμε) μπορούμε προς το παρών να σταθούμε σε ένα σημείο. Δυστυχώς έτυχε, ή μάλλον πέτυχε, στις πιο κρίσιμες για τον τόπο εποχές να βρίσκονται στο τιμόνι της πατρίδας οι πιο ανάξιοι να σηκώσουν το βάρος αυτής της φανέλας. Θεωρώ απίθανο να μην πεταχτούν θραύσματα και στην δική μας την μεριά, όταν πιάνει φωτιά το σπίτι του γείτονα εσύ δε μπορεί να κουρεύεις το γκαζόν, σε όλα αυτά να προστεθεί ότι μέσα στην χώρα έχουμε και κάποια εκατομμύρια ισλαμιστές. Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά πολύ φοβάμαι ότι τις παρθένες θα τις βρούμε πρώτοι εμείς όπως το πάμε.....
Θάνος Τραμπάζαλης.
