Το σφυροδρέπανο από μακριά μοιάζει με τουλίπα.......

Πάντα είχα μια απορία με τους εδώ τοποθετούμενους στην ευρύτερη αριστερά, από ΣΥΡΙΖΑ μέχρι άκρα αριστερά.

Παιδάκι ήμουν ακόμα όταν άκουγα να εκθειάζουν τους κομουνιστικούς παραδείσους. Την ΕΣΣΔ, την Αλβανία, την Ρουμανία, την Κούβα, την Κίνα, την β. Κορέα, την Βουλγαρία κ.α.

Πότε κανείς τους όμως δε πήγε να ζήσει σε αυτές της χώρες, ή δικαιολογία τα παλαιώτερα χρόνια ήταν ότι ήθελαν να μείνουν και να αγωνιστούν για να φέρουν τον κομουνιστικό παράδεισο και στην Ελλάδα, κάτι φυσικά που δε θα γινότανε ποτέ μιας και στην συνθήκη της Γιάλτας πάνω σε ένα πακέτο από τσιγάρα γράψαν ο Τσόρτσιλ με τον πατερούλη Στάλιν, 90% δυτική επιρροή, 10% ανατολική, οπότε τζάμπα έσυραν την χώρα και στον αιματηρό εμφύλιο, μιας και όλα ήταν προσχεδιασμένα, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μείνει η Ελλάς εκτός νυμφώνα και να μην διεκδικήσει δικαιωματικά εδάφη ως νικήτρια χώρα. Εδάφη όπως της Β. Ηπείρου τις ανατολικής Ρωμυλίας και του μοναστηρίου. εξυπηρετώντας έτσι τα συμφέροντα και των Βρετανών που δεν ήθελαν μια δυνατή Ελλάδα στα Βαλκάνια, γιαυτό άλλωστε και ο περίεργος θάνατος του Μεταξά που των κουράριζαν Βρετανοί γιατροί, αλλά και των σοβιετικών που ούτε αυτοί ήθελαν την Ελλάδα σε τόσο πλεονεκτική θέση. Φυσικά η αριστερά δε μπορούσε να επιτρέψει να γίνει κάτι τέτοιο μιας και την εποχή εκείνη, Αλβανία, Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία ανήκαν στους κομουνιστικούς παραδείσους κι όπως είχε πει ο Κλάρας πιο πριν, τα φυσικά σύνορα της Ελλάδας είναι στον Όλυμπο, οπότε όχι μόνο δε μπορείς να διεκδικήσεις εδάφη από τους συντρόφους σου, αλλά πρέπει και να τους παραχωρήσεις κι άλλα για να είναι ευχαριστημένοι.

παρόλα αυτά και αφού ηττήθηκε ο Δ.Σ. στον Γράμο και στο Βίτσι, κανένας δεν επέλεξε να πάει σε αυτούς τους κομουνιστικούς παραδείσους, κι όσοι πήγαν κυνηγημένοι μετά την ήττα τους, γύρισαν άρον άρον όταν τους δόθηκε η άδεια για επαναπατρισμό εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 70' και μεταξύ μας δεν είχαν σχηματίσει και την καλύτερη γνώμη για την εκεί διαμονή τους.

 Φυσικά δεν τα έλεγαν και παραέξω αυτά γιατί το κόμμα ήταν υπεράνω όλων και γιατί νόμιζαν ότι έχοντας μάθει από τα λάθη των εκεί καθεστώτων θα μπορούσαν αυτοί εδώ να βρουν το δρόμο που οδηγεί στον απόλυτο κομουνισμό. Με την μόνη διαφορά πως ο δρόμος αυτός δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στα μυαλά κάποιον ημίτρελων λαοπλάνων που πίστευαν ότι η ιδανική κοινωνία είναι αυτή που οι άνθρωποι θα ζούνε σαν τα πρόβατα στην στάνη που θα τους έχουν εξασφαλίσει το φαΐ τους, τον κτηνίατρο τους και θα αμείβετε ό γιατρός και ο πιλότος το ίδιο με τον αγροφύλακα και τον ανειδίκευτο εργάτη.

Κανείς όμως δεν ήθελε από αυτούς που γύρισαν να ξαναγυρίσει πίσω απ' τον παράδεισο που έφυγε και κανείς από αυτούς που δεν είχαν πάει δεν ήθελε να πάει για να ζήσει στο πολίτευμα των ονείρων του. προτίμησαν να ζουν στην ασφάλεια του καπιταλισμού, θέλοντας τάχα μου να τον ανατρέψουν εκ των έσω.

 Έτσι άρχισαν μια πολυμέτωπη προπαγάνδα, γιατί μπορεί η αριστερά να ηττήθηκε στα πεδία των μαχών αλλά θριάμβευσε στο πεδίο της προπαγάνδας. Έτσι δημιουργήθηκε ένας καλοστημένος μύθος γύρω απ τα κομουνιστικά κράτη. Μια στρατιά ολόκληρη από καλαμαράδες, ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, τάχαμου, βγήκαν μπροστά να υποστηρίξουν ότι η δικτατορία του προλεταριάτου έχει πετύχει και έχει φτιάξει στις χώρες που εφαρμόζετε, ένα κόσμο δικαιότερο. Οι ηγέτες αυτών των κρατών δεν είναι σαν τους κακούς καπιταλιστές που εκμεταλλεύονται τον ιδρώτα του εργαζόμενου, εκεί υπάρχει ισότητα, δεν υπάρχει φτώχεια, υπάρχει δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους, δεν υπάρχει πορνεία και η νεολαία ασχολείται με τον αθλητισμό και την μουσική. και το πόπολο κοιτούσε αποχαυνωμένο τους κατά τόπους ινστρούχτορες που του έταζαν λαγούς με πετραχήλια και νόμιζαν πως αν έκαναν κι αυτοί μερικά κόκκινα μεροκάματα για να χτιστεί το μέγαρο του Περισσού αμισθί, θα είχαν κι αυτοί μερίδιο στον κομουνιστικό παράδεισο όταν θα ερχόταν η ώρα της επανάστασης και την επιβολής της δικτατορίας του προλεταριάτου και στην Ελλάδα.

Όταν δε, τύχαινε να πεθάνει κάποιος από αυτούς τους φωτισμένους ηγέτες του ανατολικού μπλοκ, το δάκρυ πήγαινε κορόμηλο και δώστου να εκθειάζουν το έργο του εκλιπόντος, τι καλός που ήταν ο Στάλιν? Τι αναμορφωτής υπήρξε ο Μπρέσνιεφ? Πόσο φιλεύσπλαχνος ήταν ο Χότζα? Τι δημιουργικός που ήταν ο Μάο? Πόσο προοδευτικός ήταν ο Τίτο?? Και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα και να πηγαίνει πάντα μια αντιπροσωπία για να αποχαιρετήσει τον εκλιπόντα όπως του αρμόζει.

 Πότε όμως κανείς δεν πήγε για μόνιμη εγκατάσταση σε αυτές τις χώρες, η δικαιολογία είπαμε , πάντα η ίδια, έμεναν εδώ για να πολεμήσουν τον εχθρό από μέσα, τι κι αν και δε πίστευαν στον κοινοβουλευτισμό? Κατεβαίναν σε εκλογές για να διαβρώσουν ακόμα περισσότερο τον κακό καπιταλισμό από μέσα, παίρνοντας φυσικά τα λεφτά του κακού καπιταλισμού από τις βουλευτικές αποζημιώσεις και τις κομματικές επιχορηγήσεις, γιατί έχει και ο αγώνας τα έξοδα του.

Και ξαφνικά γίνεται κάτι αναπάντεχο, έρχεται το 1990 και το πουλόβερ αρχίζει να ξηλώνεται, όλοι οι κομουνιστική παράδεισοι ο ένας μετά τον άλλο αρχίζουν να βρομούν σαν την χειρότερη κόλαση, η εικόνα του καλοκάγαθου γίγαντα που με τόσο κόπο είχαν χτίσει όλα αυτά τα χρόνια γκρεμίστηκε εν μία νυκτί και ο γίγαντας άρχισε να ξερνάει τα σωθικά του, το όνειρο της κομουνιστικής κοινωνίας έγινε εφιάλτης, τα αγάλματα των φιλεύσπλαχνων ηγετών με τους χρυσούς καμπινέδες, τα κότερα και τις επαύλεις, άρχισαν να κατεδαφίζονται σε όλο το ανατολικό μπλοκ.

 Ο εκκωφαντικός θόρυβος όμως που έκαναν κατά την πτώση τους φαίνεται δεν ακούστηκε στους ντόπιους κομουνιστολάγνους που επέμεναν να κρατούν την αντιπροσωπία από ένα εργοστάσιο που χρεοκόπησε και έκλεισε.

Όταν έκατσε η σκόνη από τα ερείπια βρήκαν το αποκούμπι που έψαχναν, Κούβα και β. Κορέα, αυτοί ήταν τώρα οι παράδεισοι που έπρεπε να πουλήσουν στους μπερδεμένους συντρόφους.

φυσικά ούτε και εκεί θέλησε να πάει κανείς για μόνιμη εγκατάσταση μιας και αυτά τα μέρη είναι σαν την ζούγκλα του Αμαζονίου, φαντάζουν ειδυλλιακά μόνο εξ αποστάσεως.

Τώρα λοιπόν που πέθανε και ο κομαντάντε Φιντέλ άνοιξε πάλι το κουτάκι του κομουνιστικού ιδεώδους, μέχρι την στιγμή βέβαια που θα διαλυθεί και αυτός ο μύθος όπως και όλοι οι άλλοι, αφού το τόσο άρτιο σύστημα διακυβέρνησης με την πτώση του, γέμισε τις χώρες τις δύσης με εξαθλιωμένους ανθρώπους, που ήταν έτοιμη έναντι πινακίου φακής να ξεπουλήσουν τα πτυχία τους, την τέχνη τους και τις αθλητικές τους περγαμηνές προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί για αυτούς και τις οικογένειες τους.

Γυναίκες που έκαναν χρόνια μπαλέτο και χορό στο υψηλότερο επίπεδο βρέθηκαν σε μια νύχτα να κάνουν στριπτίζ και κονσομασιόν στα πιο κακόφημα μέρη του πλανήτη, με νταβατζήδες τις περισσότερες φορές τους πρώην κομματάρχες.

 Άνθρωποι με πτυχία, βρέθηκαν να δουλεύουν χαμάληδες γιατί ήταν προτιμότερο να παίρνουν 10-15 ευρώ μεροκάματο από ότι να μείνουν στον παράδεισό τους και να παίρνουν απ’ το πτυχίο τους ψυχούλα.

Σε λίγο καιρό και στην Κούβα που την θεωρούν οι ντόπιοι αριστεροί ένα υπόδειγμα, θα μάθουμε τα μαντάτα, όμως και πάλι κάτι θα βρουν για να πιαστούν, γιατί το παραμύθι δεν πρέπει να έχει μόνο δράκο, πρέπει να έχει και πριγκίπισσα, στην προκειμένη περίπτωση όμως η πριγκίπισσα δουλεύει σε μπουρδέλο στο Άμστερνταμ και ο δράκος είναι ο προαγωγός της.

Όπως τιμήσατε σύντροφοι τόσους και τόσους φιλολαϊκούς ηγέτες όπως ο Στάλιν, ο Μάο και ο Χότζας, έτσι τιμήσατε και τον Φιντέλ, το μόνο που μένει είναι να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και να σας διάψευση για άλλη μια φορά, ανοίγοντας την πόρτα σε ένα πανέμορφο παλάτι που μέσα είναι γεμάτο περιττώματα, ερπετά και ζωύφια

Η ιδέα αυτή απέτυχε και απέτυχε γιατί τον άνθρωπο που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τον έχει στον επίκεντρο, τον έχει στο περιθώριο, στο επίκεντρο είναι μόνο η ιδεολογία, άδεια κούφια και στείρα, για όσο καιρό συμφωνείς μαζί της είσαι καλός , μόλις διαφωνήσεις είσαι ό μεγαλύτερος εχθρός. Όταν λοιπόν μια ιδεολογία δε συμπεριλαμβάνει και τον άνθρωπο στα σχέδια της, είναι καταδικασμένη να αφανιστεί, έστω κι αν χρειαστεί να περάσουν εκατομμύρια χρόνια, όπως αφανίστηκαν οι δεινόσαυροι και έχουν μείνει μόνο κάποια απολιθώματα για να θυμίζουν το βίαιο παρελθόν τους. 

Sonaht.